Molly was een beagle die zich graag in een deken draaide als ze ging slapen of dit
nu in haar mand, op de bank, in een stoel, in de bench of gewoon op de grond was,
dat maakte niet uit voor Molly. Zodra ze iets hoorde dat op eten leek dan zag je haar
koppie onder de deken uit komen en nieuwsgierig kijken of er wat te eten was en of
ze iets kon komen halen of weg bietsen. Iets van eten op een lage tafel neerzetten
was precies iets wat in het laantje van Molly paste. Ze was er dan als de kippen bij
en in onbewaakt ogenblik was hetgeen wat er stond verdwenen in Molly’s bek. Dat
was dan ook de eerste kennismaking met mijn huidige echtgenoot Wim. Die had
niets vermoedend port salut op de salontafel gezet. Ik was net even weg uit de
kamer. Toen ik terug kwam was Wim in rep en roer want Molly had de hele blok kaas
gepakt en zich onder de tafel verstopt, zo dat je er niet bij kon. Wim was bang dat
Molly hartstikke ziek zou worden hiervan. Nou beagles zijn sterke honden en kunnen
veel hebben.

In oktober 2017 zijn Wim en ik getrouwd en Molly was er de hele dag bij. Ze droeg
onze ringen in een mooi zakje onder haar nek. Ze was een echte mooie beagle die
heel jong oogde. Ze was bijna nooit ziek. Molly hield van lange wandelingen en
bepaalde altijd wel de richting. Zette zich ook schrap als je juist een andere kant op
wilde lopen. Madam bleef dan stug staan en keek je dan zielig aan dat je medelijden
kreeg met haar. Molly was ook een beagle die zich niet graag gewonnen gaf, zeker
niet als ze iets in haar bek had wat ze niet mocht hebben. Dan was het grommen en
liet ze haar tanden wel zien, dat beangstigde mij in het begin wel maar later niet
meer. Het was geen goede eigenschap van haar, maar ze bleef altijd mijn lieve
Molly, waar ik niet zonder kon. Ze zat ook altijd naast me als ik ging koken, eten,
koffie drinken. In 2018 kreeg Molly haar kleine zusje Babs erbij. Wat een lol hebben
ze samen gehad. Samen spelen, rennen en samen in de mand liggen. Ze hebben
nooit gevochten, maar altijd lekker gespeeld en gestoeid. Toen we eind oktober 2021
naar Limburg verhuisde had ze haar draai snel gevonden. Ze vond het leuk om daar
samen met ons en Babs door de heuvels te wandelen. Molly’s aanwezigheid voelde
ik altijd. Ik wist altijd of ze binnen of buiten was als ik thuis kwam van het werk. Ik
voelde dat aan, maar Molly gromde en blafte altijd als ik weg ging want dat vond ze
niet leuk. Ze stond altijd aan het raam om me als het ware uit te zwaaien. Als ik thuis
kwam was ze blij dat ik er weer was en kwam kwispelend en blaffend naar me toe.

Op donderdagavond 7 april 2022 was Molly niet in haar hummetje. Ze stond heel stil
te kijken, haar hoofdje naar beneden hangend, af en toe wat kokhalzen en ze
ademde wat sneller. Ze stond daar maar en leek ineens zoveel jaar ouder. Liep dan
weer een stukje en bleef weer staan. Toen we rond elven naar bed wilden gaan
vertrouwde ik het niet en bleef beneden op de bank slapen. Nou ja slapen haar in de
gaten houden. Ze heeft even bij me gestaan en gelegen, maar ze was onrustig en
liep weer wat rond, ging dan weer languit liggen. Ik hield ze in de gaten en dacht nog
als ze morgen nog zo is dan ga ik naar de dierenarts. Ik hoorde haar naar de keuken
lopen en wat drinken. Dacht fijn dat doet ze nog. Rond half drie viel ik doodmoe in
slaap en rond 6.45 uur kwam mijn man Wim beneden en vroeg waar Molly was. We
zagen haar niet meteen, maar na zoeken vonden we haar overleden achter de
keukentafel liggen. Ik heb het uitgeschreeuwd, heb dagen gehuild en nog steeds rolt
er elke dag wel een traan over mijn wang als ik aan mijn lieve Molly denk.

We hebben Molly laten cremeren in Dierencrematorium te Beek (Limburg) en hebben
haar pootafdruk en urn met foto op de dressoir staan. Elke dag loop ik langs haar en
zeg haar goedemorgen en welterusten. Molly je bent niet meer in ons midden, maar
je zit onze harten voor altijd.

Marisca en Wim Vossen
Pootjes van Babs